Yaz mevsimi ve yavaş dikiş

Mevsim yaz, hava sıcak, ülke yangın yeri, gündelik hayat devam ediyor.

Evin serin yerlerine konuşlanıp zorunlu olanlar haricinde iş yapmadan, nispeten kolay ve serinletici öğünler hazırlamaya çalışarak geçiyor günler. Evde hiç bitmeyen bir rüzgar(çok şükür) ve kaçınılmaz olarak toz tabakası var.

Genellikle meşgulümdür, kolay kolay canım sıkılmaz ama bu hal canımı sıkıyor. Camlar kapalı, hava serin, çaylı-kahveli, kekli-kurabiyeli sonbahar günlerini özlüyorum. Az kaldı diyorum, nasılsa geçer.

Bu can sıkıntısı bir yerden sonra arayışa dönüşüyor. Yani şöyle yormayan, terletmeyen meşguliyet lazım. Dikiş dört mevsim tutkum, onda sıkıntı yok ama şu en sıcak günlerde, bu nemli iklimde zor be gülüm. Zor ama imkansız değil. İşte o hep hayalini kurduğum yavaş dikiş için en uygun ortam değilse nedir.

Geçenlerde bir sayfada gördüğüm kitap ayracı geliyor aklıma. Biraz kumaş kırpıntısı, işte bir iğne, biraz iplik alıp başlıyorum işe. Dikiş makinesi yok, tamamı elde dikilecek ve nakışlarla süslenecek. Sezgisel bir süreç, tasarım yok; gelişine vurmak var. Acele etmek, bitirmeye çalışmak yok, süreçten keyif almak var.

Banysart’ın gönderdiği parça telalardan bir ayraç kadar kesip üzerine minik kumaş parçalarını yerleştirdim. Gözüme hoş geldiğinde ütüyle sabitledim. Ütü şart değil ama dikişi kolaylaştırıyor. Sonra kumaş kenarlarını elimle diktim, renkli ipliklerle birkaç dokunuş yaptım. Arka tarafa da aynı şekilde telalı bir kumaş kesip kenarları da battaniye dikişiyle kapattım. Bütün bunlar tek seferde olmadı tabii, gittim geldim diktim, uyudum kalktım diktim.

Ben de çoğunuz gibi her boşlukta telefona yöneliyorum, hiç bildirim yoksa bile açıp bi ortalığı kolaçan ediyorum. Ekran sürem arşa çıkıyor hiç fark etmeden. Ama bu ayraçla uğraştığım anlarda telefon aklıma bile gelmedi. Üstelik yaparken yaşadığım odaklanma ve keyif; “bitti, hazır” dediğim andaki mutluluğum, gözümü ayracımdan alamayışım paha biçilemez 🙂

Kitap okumak da bu havalarda yapılabilecek en harika şeylerden. Görseldeki kitap, “hyunam dong kitabevi” aylardır elimde:) Hayır sıkıcı olduğundan değil, öyle güzel öyle güzel ki bitmesini istemiyorum. Hikâye, dil, anlatım çok sade ve huzurlu. Kapağını her açtığımda kahve ve kitap kokan bir mahalle kitabevinde buluyorum kendimi. Bu yüzden de sadece keyif zamanlarımda bir bölüm okuyup tadına varıyorum. Bazen geri dönüp okuduğum yerleri tekrar okuyorum 🙂 Güzel cümlelerin altını çiziyorum, işte size kitaptan bir alıntı:

“Sırf yetersiz biri olduğum düşüncesinde kaybolmamalıyım. Hâlâ bir şansa sahip değil miyim? Eksik de olsam iyilik yapıp, güzellikle konuşamaz mıyım? Hayal kırıklığına sebep olan ben de bazen, sadece bazen iyi bir insan olamaz mıyım? Böyle düşününce yeniden hayat buluyor, gelecek günler için sabırsızlanmaya başlıyorum.”

Okurken hayallere dalıyorum, mesela Hyunam-Dong kitabevine gitmişim. Yanımda dikişim var. Minjun’un kahvesinden sipariş etmişim. Yan masada Jungseo susemi* örüyor. Arada laf atıyoruz birbirimize, bazen aynı masada oturup sohbet ediyoruz, bazen işimize odaklanıp birlikte susuyoruz. Kitap kulüplerine katılıyorum. Youngju ile kitaplar hakkında konuşuyoruz.

Uzun zamandır bir kitap ile böyle bağ kurmamıştım, o yüzden bendeki yeri apayrı. Bir süre daha bitirmeyi düşünmüyorum 😀

Bende durumlar böyle. Hazır kumaş kırpıntılarım ortalıktayken belki bu yavaş dikiş meditasyonuna biraz daha devam ederim. Dolaba akşamdan kahve demlemeyi unutmazsam buz gibi cold brewimle kitabımdan bir bölüm daha okurum belki. Hayallerimi biraz daha ilerletir o kitabevini mahalleye ben açarım, biraz sanat dokunuşu da ekler, instagram sayfamda dükkanımın adı ne olsun diye anket açarım. Olur mu dersiniz? Belki.

Peki siz yaz günleriyle nasıl baş ediyorsunuz? Benimle paylaşırsanız sevinirim.

Sevgiler

özlem

*Susemi, Kore’de ekmek dilimi veya meyve gibi şekilleri olan el yapımı bulaşık bezlerine deniyor.